Dag 2: San Francisco en omgeving
Om 6 uur vanochtend was ik klaarwakker. Jet lag, dus. Na nog wat doezelen was ik zo wakker, dat ik besloot mijn ervaringen van gisteren online te zetten. Daarna heb ik gauw mijn sportkleding aangetrokken en ben naar buiten gegaan voor een lange wandeling. Het was kwart voor acht en ik was, met uitzondering van wat andere joggers, de enige op straat.
Het was werkelijk een bijzondere ervaring. De stad was nog helemaal in de ochtendmist, die hier zo gewoon is, gehuld. Ik begon met naar boven te lopen op de ontzettend steile heuvel van Hyde Street. Via deze straat gaat ook een van de beroemde Cablecars omhoog. Zo vroeg in de ochtend was er bijna niemand, dus ik hoop morgenochtend vroeg de kinderen op tijd wakker te maken om erop te gaan.
Ik liep tot Lombard Street, mijn hart racete tegen de tijd dat ik daar aankwam, de heuvels zijn ontzettend steil! Lombard Street is "the crookedest street", een heel klein gedeelte van deze lange weg is vol met haarspeldbochten vlak na elkaar. De straat is er beroemd om. Ik liep het naar beneden en weer was er bijna niemand.
Deze ervaring moest ik gewoon met iemand delen en dus belde ik Christine op mijn mobiele telefoon. Onderweg zag ik een pastel kleurig, heel leuk uitziend huis (helemaal pastel gekleurd, groen, geel en roze) te koop, twee apartementen bij elkaar. We fantaseerden, dat onze beide families die zouden kopen (ha ha, een paar miljoen per apartement toch zeker). Het is hier namelijk zo uniek!
Na een lange wandeling besloot ik Rick te verrassen door een Starbucks koffie te gaan halen voor ons beiden. Terwijl ik daarheen liep, zag ik tot mijn verbazing Rick daar op mij aflopen. Bleek, dat hij ook allang wakker was en bij Starbucks (zij hebben wireless internet) zijn email was gaan lezen. Hij bracht mij intussen een tall skim latte. Hoe is dat voor gesynchroniseerde breinen?
Nadat we iedereen schoon en wel hadden gingen we op zoek naar een restaurant om te ontbijten. Het was inmiddels als 9:15 en om 10:45 hadden we tickets voor de veerboot naar Alcatraz.
We besloten een restaurant dichtbij pier 41 te zoeken, vanwaar de boot zou vertrekken. We vonden plaats in een restaurant aan Pier 39 met uitzicht op de zeehonden en zeeleeuwen daar. Het was een lekker ontbijtje, stevig genoeg voor de straffe wind, die we op Alcatraz eiland zouden ervaren.
De boot naar Alcatraz doet er minder dan 15 minuten over en we zaten vooraan, dus zagen het eiland goed naderen. Bij aankomst kregen we een introductie te horen van een stagiaire en daarna mochten we zelf onze gang gaan. Op de boot had ik twee families Nederlands horen spreken, maar volgens mij begrepen ze ons niet erg, de ene keer iets Nederlands achtigs en de andere keer Engels. Bovendien merk ik vaak, dat Nederlanders in de VS er helemaal niet happig op zijn andere Nederlanders te ontmoeten.
Wij besloten na het introductie praatje eerst de film over Alcatraz te gaan bekijken. Hiervan zagen we het laatste gedeelte, voornamelijk over de bezetting door de Indianen laat in de jaren zestig. De film was van erbarmelijke kwaliteit en we vonden wat we zagen voldoende.
Hierna liepen we naar boven naar het gevangenengebouw. Daar kregen we de audiotour, waar we van tevoren voor betaald hadden. Deze was het geld dubbel en dwars waard. Met alle geluiden en de stemmen van vroegere gevangenen en bewakers kreeg je een heel goed idee van hoe het leven daar was. Saskia vond het al gauw te eng (er was niets "engs", maar in de eetkamer had een gevangene een andere vermoord met een mes en dat was het voor haar, ze luisterde niet meer mee).
Toen de rondleiding over was liepen we nog rond het eiland, door de tuinen. Daar zie je de ruines van de andere gebouwen, het was echt een dorpje daar op dat eiland, ook van bewaarders en hun families. Nu nesten er hele kolonies van vogels. "Alcatraz" betekent ook "pelicaan" in het Spaans, een naam gegeven omdat er zoveel vogels op het eiland wonen.
Om kwart voor een namen we de boot terug, we haalden hem maar op het nippertje. Je hebt dus echt wel 2 uur nodig om het eiland te verkennen.
Eenmaal terug op vasteland liepen we naar het hotel om de auto te halen. We hadden besloten om de Golden Gate Bridge over te steken en dan in Sausalito wat te eten.
De brug was nog vrijwel geheel in de mist en we realiseerden ons wat een geluk we gisteren hadden, want hij kwam vandaag de hele dag de wolken niet uit!
Net over de brug namen we de afslag naar Sausalito, een slaperige plaatsje met allerlei huizen aan het water en overal zeilbootjes. Daar aten we lunch bij een restaurantje aan een haven, gerund door indianen. Het eten was lekker en de bediening snel.
Al gauw waren we weer op highway 101, naar we dachten op weg naar Muir Woods. Maar we misten de afslag en reden een stuk te ver. Net op tijd om een verkeersopstopping verderop te vermijden bemerkten we de fout en keerden terug.
De weg naar Muir Woods, US 1, is op die plek een bochtige, heuvelachtige weg met prachtige uitzichten. Flarden mist dwarrelden om ons heen, het gaf het geheel een sprookjesachtige sfeer.
Toen we eindelijk bij Muir Woods aankwamen bleek het daar zo druk, dat er geen parkeerplaats te vinden was, tenzij je gevaarlijk langs een heel smalle weg parkeerde. Waarschuwing dus: ga 's ochtends! Later in de middag is het een ramp.
We keerden terug in de hoop, dat het morgenochtend beter zal zijn. Op de terugweg zagen we op de heuvel tegenover ons een eland lopen, wat een gezicht, zo opeens!
Via de Golden Gate keerden we terug naar San Francisco met het idee, dat nu wel die heel bochtige weg van Lombard Street zouden kunnen nemen. Maar daar stond me toch een file! Ik vertelde Rick, dat ik er vanochtend vrijwel niemand had gezien en we besloten dat dan ook maar morgenochtend te proberen.
Katja is een grote fan van het football team de Oakland Raiders en zij wilde per se kunnen zeggen, dat ze in Oakland was geweest. Wij vonden het wel leuk om de enorme Bay Bridge eens te rijden en op die manier geraakten we in Oakland, wat op zichzelf een grote stad is.
De Bay Bridge is ook zeker een ervaring om te rijden, we hadden dat tijdens voorafgaande bezoeken niet gedaan, dus nu kunnen we dat van het lijstje "te doen" schrappen.
Onderweg kwamen we langs de poort van Chinatown, maar ik denk, dat dat alles is wat we dit keer van Chinatown zullen zien. Rick is niet dol op Chinees voedsel en de kinderen ook helaas niet.
Het was duidelijk het weekend van 4 juli, overal zwaar verkeer en erg druk. Het nam nogal wat tijd om terug bij het hotel te komen.
Daar kozen we Alioto's als restaurant om te gaan dineren. Ze hadden er heerlijke visgerechten en leuk uitzicht op Fisherman's Wharf. De mist was intussen terug en van een zonsondergang was geen sprake, het was te bewolkt. De mist is heel vreemd, hij komt werkelijk van het ene op het andere moment opzetten en dan zit alles in de wolken. Een heel bijzonder gezicht!
Het was werkelijk een bijzondere ervaring. De stad was nog helemaal in de ochtendmist, die hier zo gewoon is, gehuld. Ik begon met naar boven te lopen op de ontzettend steile heuvel van Hyde Street. Via deze straat gaat ook een van de beroemde Cablecars omhoog. Zo vroeg in de ochtend was er bijna niemand, dus ik hoop morgenochtend vroeg de kinderen op tijd wakker te maken om erop te gaan.
Ik liep tot Lombard Street, mijn hart racete tegen de tijd dat ik daar aankwam, de heuvels zijn ontzettend steil! Lombard Street is "the crookedest street", een heel klein gedeelte van deze lange weg is vol met haarspeldbochten vlak na elkaar. De straat is er beroemd om. Ik liep het naar beneden en weer was er bijna niemand.
Deze ervaring moest ik gewoon met iemand delen en dus belde ik Christine op mijn mobiele telefoon. Onderweg zag ik een pastel kleurig, heel leuk uitziend huis (helemaal pastel gekleurd, groen, geel en roze) te koop, twee apartementen bij elkaar. We fantaseerden, dat onze beide families die zouden kopen (ha ha, een paar miljoen per apartement toch zeker). Het is hier namelijk zo uniek!
Na een lange wandeling besloot ik Rick te verrassen door een Starbucks koffie te gaan halen voor ons beiden. Terwijl ik daarheen liep, zag ik tot mijn verbazing Rick daar op mij aflopen. Bleek, dat hij ook allang wakker was en bij Starbucks (zij hebben wireless internet) zijn email was gaan lezen. Hij bracht mij intussen een tall skim latte. Hoe is dat voor gesynchroniseerde breinen?
Nadat we iedereen schoon en wel hadden gingen we op zoek naar een restaurant om te ontbijten. Het was inmiddels als 9:15 en om 10:45 hadden we tickets voor de veerboot naar Alcatraz.
We besloten een restaurant dichtbij pier 41 te zoeken, vanwaar de boot zou vertrekken. We vonden plaats in een restaurant aan Pier 39 met uitzicht op de zeehonden en zeeleeuwen daar. Het was een lekker ontbijtje, stevig genoeg voor de straffe wind, die we op Alcatraz eiland zouden ervaren.
De boot naar Alcatraz doet er minder dan 15 minuten over en we zaten vooraan, dus zagen het eiland goed naderen. Bij aankomst kregen we een introductie te horen van een stagiaire en daarna mochten we zelf onze gang gaan. Op de boot had ik twee families Nederlands horen spreken, maar volgens mij begrepen ze ons niet erg, de ene keer iets Nederlands achtigs en de andere keer Engels. Bovendien merk ik vaak, dat Nederlanders in de VS er helemaal niet happig op zijn andere Nederlanders te ontmoeten.
Wij besloten na het introductie praatje eerst de film over Alcatraz te gaan bekijken. Hiervan zagen we het laatste gedeelte, voornamelijk over de bezetting door de Indianen laat in de jaren zestig. De film was van erbarmelijke kwaliteit en we vonden wat we zagen voldoende.
Hierna liepen we naar boven naar het gevangenengebouw. Daar kregen we de audiotour, waar we van tevoren voor betaald hadden. Deze was het geld dubbel en dwars waard. Met alle geluiden en de stemmen van vroegere gevangenen en bewakers kreeg je een heel goed idee van hoe het leven daar was. Saskia vond het al gauw te eng (er was niets "engs", maar in de eetkamer had een gevangene een andere vermoord met een mes en dat was het voor haar, ze luisterde niet meer mee).
Toen de rondleiding over was liepen we nog rond het eiland, door de tuinen. Daar zie je de ruines van de andere gebouwen, het was echt een dorpje daar op dat eiland, ook van bewaarders en hun families. Nu nesten er hele kolonies van vogels. "Alcatraz" betekent ook "pelicaan" in het Spaans, een naam gegeven omdat er zoveel vogels op het eiland wonen.
Om kwart voor een namen we de boot terug, we haalden hem maar op het nippertje. Je hebt dus echt wel 2 uur nodig om het eiland te verkennen.
Eenmaal terug op vasteland liepen we naar het hotel om de auto te halen. We hadden besloten om de Golden Gate Bridge over te steken en dan in Sausalito wat te eten.
De brug was nog vrijwel geheel in de mist en we realiseerden ons wat een geluk we gisteren hadden, want hij kwam vandaag de hele dag de wolken niet uit!
Net over de brug namen we de afslag naar Sausalito, een slaperige plaatsje met allerlei huizen aan het water en overal zeilbootjes. Daar aten we lunch bij een restaurantje aan een haven, gerund door indianen. Het eten was lekker en de bediening snel.
Al gauw waren we weer op highway 101, naar we dachten op weg naar Muir Woods. Maar we misten de afslag en reden een stuk te ver. Net op tijd om een verkeersopstopping verderop te vermijden bemerkten we de fout en keerden terug.
De weg naar Muir Woods, US 1, is op die plek een bochtige, heuvelachtige weg met prachtige uitzichten. Flarden mist dwarrelden om ons heen, het gaf het geheel een sprookjesachtige sfeer.
Toen we eindelijk bij Muir Woods aankwamen bleek het daar zo druk, dat er geen parkeerplaats te vinden was, tenzij je gevaarlijk langs een heel smalle weg parkeerde. Waarschuwing dus: ga 's ochtends! Later in de middag is het een ramp.
We keerden terug in de hoop, dat het morgenochtend beter zal zijn. Op de terugweg zagen we op de heuvel tegenover ons een eland lopen, wat een gezicht, zo opeens!
Via de Golden Gate keerden we terug naar San Francisco met het idee, dat nu wel die heel bochtige weg van Lombard Street zouden kunnen nemen. Maar daar stond me toch een file! Ik vertelde Rick, dat ik er vanochtend vrijwel niemand had gezien en we besloten dat dan ook maar morgenochtend te proberen.
Katja is een grote fan van het football team de Oakland Raiders en zij wilde per se kunnen zeggen, dat ze in Oakland was geweest. Wij vonden het wel leuk om de enorme Bay Bridge eens te rijden en op die manier geraakten we in Oakland, wat op zichzelf een grote stad is.
De Bay Bridge is ook zeker een ervaring om te rijden, we hadden dat tijdens voorafgaande bezoeken niet gedaan, dus nu kunnen we dat van het lijstje "te doen" schrappen.
Onderweg kwamen we langs de poort van Chinatown, maar ik denk, dat dat alles is wat we dit keer van Chinatown zullen zien. Rick is niet dol op Chinees voedsel en de kinderen ook helaas niet.
Het was duidelijk het weekend van 4 juli, overal zwaar verkeer en erg druk. Het nam nogal wat tijd om terug bij het hotel te komen.
Daar kozen we Alioto's als restaurant om te gaan dineren. Ze hadden er heerlijke visgerechten en leuk uitzicht op Fisherman's Wharf. De mist was intussen terug en van een zonsondergang was geen sprake, het was te bewolkt. De mist is heel vreemd, hij komt werkelijk van het ene op het andere moment opzetten en dan zit alles in de wolken. Een heel bijzonder gezicht!
0 Comments:
Post a Comment
<< Home