Dag 9: San Francisco en thuisvlucht

Vanochtend hebben Rick en ik de kinderen laten uitslapen, terwijl wij met een Starbucks langs Fisherman's Wharf liepen. Helaas was alles, zoals iedere ochtend in de wolken en konden we de Golden Gate bridge bijvoorbeeld niet zien vanaf het strandje bij Pier 47. Wel zagen we er zeer dappere mensen zwemmen! Het leek alsof ze naar Alcatraz gingen, maar misschien was het alleen een lange afstand zwem, want op een gegeven moment keerden ze allemaal weer terug. Sommigen droegen pakken, maar de meesten hadden alleen een zwempak aan. Brrrrr!!!

We kochten wat gekke Alcatraz t-shirts voor ons en de kinderen en om kwart voor tien waren we terug op de kamer. Na een snelle douche en wat inpakken gingen we op zoek naar een restaurant met ontbijt, want om 10:30 houden de meesten op met serveren. De Fuddruckers, waar we aanvankelijk heen wilden gaan, was al klaar met ontbijt, dus zijn we terug gegaan naar het Ierse restaurantje aan Columbus Street, waar we aan het begin van de vakantie lekker hadden gegeten.

Na het ontbijt hebben we alles ingepakt en omdat we hadden gevraagd om een late checkout konden we alles tot 13 uur in de kamer laten. We hebben de resterende twee uur goed besteed langs Fisherman's Wharf, sweatshirts gekocht en naar de straatartiesten gekeken. Ook kon ik natuurlijk niet weggaan zonder de garnalen en crab cocktail van de standjes aan de Wharf te hebben geprobeerd. Die zijn echt aan te raden! Als je van vis houdt zit je in San Francisco goed!

Al te snel werd het 13 uur en reden we richting vliegveld. Terwijl ik dit typ zitten we op het vliegveld te wachten tot we aan boord kunnen. We hebben hier internet, dus de wachttijd vloog om. Nog 6 uur en dan staan we weer aan de oostkust, na middernacht onze tijd, en kunnen we terugzien op een heel drukke, maar fantastische week!

Dag 8: Van Yosemite terug naar San Francisco

Wat zullen de kinderen morgenochtend blij zijn om uit te mogen slapen! Hi, hi, een beetje gemeen gegniffeld van mij, maar om alles te doen wat we wilden vandaag moesten we toch echt weer vroeg uit de veren. En 7 uur is heel vroeg voor mijn reisgenoten! Ik ben een ontzettend ochtendmens, een kwaliteit, die kennelijk niet erfelijk is, of ze moeten alle drie Rick's genen hebben, wat dat betreft.

Maar goed, na veel protest en gemor zaten we om kwart over 8 bepakt en bezakt in de auto. De Yosemite View Lodge was een goede keuze voor een hotel buiten het park. Natuurlijk hadden we liever in het park gelogeerd, maar dat was allemaal al lang vol tegen de tijd, dat ik me bedacht, dat een vakantie in Californie wel leuk zou zijn.

Onze eerste stop van de dag was Tuolumne Grove, een van de drie bossen met Sequoia bomen in Yosemite. We wilden eigenlijk naar Mariposa Grove, de grootste en bekendste, maar daar ontbrak ons de tijd voor. Tuolumne Grove is de op een na grootste en laat een stel gigantische bomen zien! Ook kun je door de tunnel tree lopen al is die sequoia al lang geleden omgevallen.

Het bos ligt op ongeveer 2500 meter hoogte en het was er flink wat koeler, dan in Yosemite Valley. De wandeling nam in zijn geheel zo'n anderhalf uur in beslag, eerst naar beneden en dan naar boven klimmen, wat voor Saskia wat te veel was (ze was ook moe na de korte nachten natuurlijk). Dus heb ik haar maar op mijn rug genomen op de terugweg.

Kai en Katja waren helemaal idolaat van een paar heel kleine grondeekhoorntjes, die helemaal niet bang van mensen waren.

En natuurlijk kwamen we ook hier weer Nederlanders tegen! Werkelijk onvoorstelbaar hoe vaak we deze vakantie die taal hebben gehoord!

Om kwart over 10 waren we terug bij de auto en besloten, dat we nog tijd hadden om de 39 mijl door de bergen naar Tuolumne Meadows te rijden. Ik wilde nl. niet in de Sierra Nevada geweest zijn, zonder bergen met sneeuw te zien.

Die kregen we al na een mijl of 10 in zicht, maar als je naar Yosemite gaat moet je gewoon de Tioga Road rijden! De vergezichten zijn adembenemend, de Redwood wouden eindeloos mooi en je komt langs het Tenaya meer, wat een prachtig bergmeer is. Als kroon op dat alles komt Tuolumne Meadows, alpenweides die op bijna 3000 meter liggen. Deze weides zijn bezaaid met bloemen en hebben uitzicht op de besneeuwde pieken van de hoge Sierra Nevada bergen.

We kwamen precies met lunchtijd aan, dus we kochten een lunch (hamburger, hot dogs of chili) bij het enige restaurantje daar. Het was een heel interessante ervaring, want de meeste mensen daar waren doorgewinterde trekkers. Mensen, die met hun tentje op de rug en een minimum aan benodigdheden dagenlang in de wildernis doorbrengen.

Op de rotsen rond de weides zagen we vele bergbeklimmers hun weg naar boven banen. Bij het restaurant zagen we ook een beestje dat op een marmot lijkt, maar ook een soort grondeekhoorn bleek te zijn. Kortom, deze stop hadden we niet willen missen!

Helaas hebben we in Yosemite geen beer gezien (hoewel ik er op onze wandelingen geen had willen tegenkomen!), maar wel een heel stel herten, ook mannetjes, een ervan gisteren in Curry Village en zeker 3 soorten eekhoorns, die wij aan de oostkust niet kennen.

Na zoveel mogelijk van al het natuurschoon om ons heen genoten te hebben (ik heb mijn teen nog in het Tenaya meer gestoken om te zien hoe koud het was), was het toch echt tijd om weer naar het westen richting de kust te rijden.

De weg terug naar San Francisco leidde ons nogmaals door de eindeloze fruitboomgaarden (er worden kersen, abrikozen, perziken, aardbeien en nog meer verkocht en verbouwd). Ook kwamen we langs een van de grootste velden met windmolens, die we ooit hadden gezien! Echt honderden windmolens boven op de heuvels!

Al mijlen voor San Francisco merkten we, dat we in Washington dan wel slecht verkeer hebben, maar dat het er hier ook om kan spannen! Gelukkig was dat drukke verkeer altijd in de tegenovergestelde richting van ons, zodat we rond 18 uur weer bij het Courtyard by Marriott Fisherman's Wharf aankwamen. Het voelde als een thuiskomst, tenslotte waren we hier pas nog, we werden ook hartelijk terug ontvangen!

We hadden al besloten nogmaals bij Neptune's te gaan eten, net als de eerste avond, dus na even opfrissen liepen we die richting op. Onderweg viel het mij op, dat er nu nog meer daklozen zaten te bedelen, dan vorige week! Een bedelaar had wel een heel bijzondere manier van geld vragen: hij verstopt zich achter een paar grote takken en probeert voorbijgangers zo te laten schrikken. Vorige week had ik hem door, maar vandaag was ik zo in gesprek, dat ik enorm schrok! Hij heeft aan ons geen geld verdiend, maar zo te zien aan zijn publiek zal hij het best goed gedaan hebben wat geld betreft.

Bij Neptune's moesten we even op een tafel wachten en keken we naar een straatartiest, die zichzelf in allerlei bochten wrong en uiteindelijk zelfs in een kleine doos. Toen die voorstelling klaar was, was de tafel er ook. We hadden prachtig uitzicht op de zonsondergang en Alcatraz.

Na het eten stopten we nogmaals bij de oorbellen winkel en kocht ik een paar "wraps", die om je oor wikkelen.

Dit blijft een fantastische stad, te koud voor mij in de zomer, maar ook wel zo uniek, dat ik moeite heb met het afscheid!

Morgen zit het er weer op, om 16 uur gaat ons vliegtuig. Gelukkig hebben we nog de hele ochtend om even nog die speciale San Francisco sfeer in te drinken!

Dag 7: Yosemite National Park

Overal ontmoet je Nederlanders! Dat was onze indruk na vandaag in Yosemite National Park. We hoorden tenminste 5 families Nederlands praten en raakten in gesprek met een Nederlandse jongen, die de zonsondergang bij El Capitan aan het fotograferen was. Hij reisde hier 2,5 maanden rond en het was leuk even flink Nederlands te kletsen. Dat is het verschil tussen de Nederlanders hier op vakantie en ons: zij hebben geen behoefte aan andere Nederlanders, wij pikken de taal meteen op uit een groep, omdat we er gewoonlijk zo weinig mee in aanraking komen.

Ik werd vanochtend om half zeven wakker. Na nog even doezelen besloot ik mijn oefeningen te gaan doen en om 7 uur wekte ik het hele gezin, want we hadden een druk programma, deze ene volle dag in Yosemite!

Na snel een paar donuts en wat sap in de kamer genuttigd te hebben als ontbijt, zaten we al voor 8 uur in de auto op weg naar het park. Gisteravond hadden we er goed over gelezen en we wisten welke dingen we echt wilden zien.

Als eerste stopten we bij de Yosemite Falls en liepen naar de bodem daarvan. Het was mooi, maar helaas was er geen pad naar boven en Rick wilde vooral heel graag eens flink klimmen.

We parkeerden de auto bij Yosemite Village en, na wat proviand te hebben ingeslagen bij de winkel daar, liepen naar de pendelbus stop bij het Visitor’s Center. Deze bus reed ons naar “Happy Isles” waar we het pad naar Vernal Falls opgingen. Dit was een steil pad, wat na ongeveer 1 kilometer op een brug uitkwam, die uitzicht verleende over Vernal Falls.

Het uitzicht was mooi, maar wij wilden boven naar de top van de waterval. Dit pad heet “Mist Trail”, omdat de waterval zo hard naar beneden komt, dat je van de mist ervan nat wordt. Je kunt op dat deel van het pad ook geen foto’s maken, want dat zou je camera kapot maken.

Gelukkig waren er nog genoeg plekken, waar we prachtige foto’s met regenbogen konden maken. Het hele pad was flink steil en wij waren vooral trots op 8 jarige Saskia, die enthousiast naar boven rende.

Eenmaal boven vonden we de “emerald pool”, waar je weliswaar niet mocht zwemmen (tot teleurstelling van de kinderen), maar wel lekker pootje kon baden. We brachten er een kwartiertje door, maar wilden toen weer naar beneden, want het pad werd flink druk.

De klim naar boven kostte ons 2 uur en terug naar beneden net iets meer dan een uur. Maar oh, wat was het de moeite waard!! De waterval is een sprookje! Overal regenbogen, hij klatert naar beneden, het is in een woord prachtig, adembenemend. De "trap" die je naar boven neemt (en later weer moet afdalen) is dat echter ook, Katja en ik stonden duizend angsten uit!

Het was inmiddels 1 uur en we hadden honger. We besloten bij het Visitor’s Center in het pizza restaurant te gaan eten. Ze hadden echt lekkere pizza, moet ik zeggen!

De kinderen en Rick haalden vervolgens een ijsje en toen zochten we de auto weer op.

Rick en ik wilden op de verschillende foto plaatsen stoppen en fotograferen en filmen. De kinderen vonden dat prima, want die waren best moe van de lange wandeling. Alleen Kai wilde ook foto’s maken en klom de hele tijd de auto uit om mee te fotograferen.

Om 4 uur besloten we van de rivier te gaan genieten en vonden een plekje, waar de kinderen erin konden gaan. Ik heb wel aan de kant liggen zonnen, maar na een paar passen was ik tot mijn botten verkleumd in dat koude water! Kai liep helemaal naar de overkant en uiteindelijk Rick en Saskia ook. Hoe druk dit park ook is, wij vonden een plekje helemaal voor ons alleen. Dat is wat ik zo fantastisch vind hier in de VS: er is altijd wel een afgelegen plekje te vinden! Bij een bezoek aan Yosemite moet je zeker een zwempartij in de rivier incalculeren. Het was een unieke ervaring.

Het moet gezegd, dat dit een van de mooiste natuurgebieden is, die wij ooit gezien hebben. Het overtreft voor mij Zion National Park. Dit is zulk rauw natuurschoon en zo overweldigend mooi!

Honderden foto’s verder stopten we bij Curry Village om een drankje te kopen en wat rond te kijken. Hier kun je kennelijk tenten huren, want er stonden honderden witte tentjes.

Op de terugweg naar het hotel stopten we bij “Valley View”, waar we ook de Nederlandse fotograaf tegenkwamen. Dit is een sprookjesachtig uitzicht over het Yosemite dal.

Moe van de verschrikkelijk lange dag reden we terug naar het hotel en na ons verkleed te hebben, aten we bij hetzelfde restaurant als gisteravond. Dit keer was de zalm heerlijk bereid! Ook hier hoorden we weer Nederlands achter ons. Wat een reislustig volkje is het toch! Ik hoorde ook wel wat Frans, Italiaans en Duits, maar lang niet zoveel!

Rick heeft de kinderen nog even mee naar het zwembad genomen, maar daarna is het slapen geblazen, want morgen is het weer heel vroeg dag.

Dag 6: Rit Monterey-Yosemite National Park

Om half acht vanochtend heb ik Kai uit zijn bed getrommeld, want hij wilde vandaag mee op mijn wandeling langs de zeehonden naar Cannery Row in Monterey. Hij had er geen spijt van! Grote delen van de wandeling erheen renden we samen en namen wat foto’s van een witte zeehond, die ons lief lag aan te kijken.

Bij Cannery Row aangekomen kreeg Kai een grote hete chocolademelk en ik een grote cafe latte bij Starbucks. Daarna liepen we het klein strandje op. Omdat het helemaal eb was konden we tot heel dicht bij de zeehonden lopen. Eentje werd zelfs bang en gleed terug het water in. Ik zou daar uren door kunnen brengen, op zo’n steen, kijkend naar de luie zeehonden en ottertjes in het water. Het is zo bijzonder!

Maar we wisten, dat Rick en de meisjes op ons wachtten, dus liepen we gauw terug. Vlak voor het hotel was er nog een strandje. Ook daar lagen luie zeehonden, dus wilde Kai er weer heen lopen.

Dit keer veroorzaakten we een gevecht tussen twee zeehonden, want eentje vond ons te dichtbij komen en probeerde een ander van zijn rots af te stoten, wat een verschrikkelijk lawaai tot gevolg had. Even deelden ze de rots, maar dat was ook niet goed en de witte zeehond won.

Na het bezoek aan het aquarium wisten we, dat er bij laag water heel wat in het water te vinden was. Ze vonden we anemonen en mosselen en allerlei andere schelpdieren. Maar wat helemaal fantastisch was, waren de zeesterren, die we na wat zoeken onder de stenen vonden! De meesten waren groen, maar er was ook een heel mooie oranje. Kai’s dag was helemaal goed en hij was blij, dat ik hem zo vroeg had wakker gemaakt.

Bij terugkomst wilden de meisjes natuurlijk ook gaan kijken, maar het zou een 4 uur lange rit naar Yosemite zijn en met ontbijt en uitchecken gingen we pas om 11 uur op weg.

De weg naar Yosemite was heel interessant omdat we langs allerlei boerderijen reden. De boerderijen hier zien er heel anders uit dan aan de oostkust. Er zijn geen silo’s of rode of groene schuren. Maar wel enorme groene velden met gewassen, die niet altijd makkelijk te onderscheiden zijn. Ik las, dat een gedeelte de “salad bowl of the world” wordt genoemd, vanwege de miljoenen dollars aan ijsberg sla, die er verbouwd wordt.

Verder was er een knoflook gedeelte (bij Gilroy, we hebben het knoflookfestival net gemist) en ook veel artichokken. En hele velden met onbekende gewassen.

We reden tot Merced, waar we bij In and Out Burger voor Rick en Katja lunch kochten. De rest van ons besloot, dat Wendy’s een betere keus was. In and Out was voor Rick eens maar nooit weer. Al had onze vroegere buurman hem bezworen, dat ze de beste burgers hadden, Rick vond ze maar zeer matig.

Om 4 uur reden we Yosemite National Park binnen. Ons hotel is een paar mijl voor de ingang. We reden het park binnen en langs de bekende gezichten in Yosemite Valley. Ik was echter te gaar van de rit om er veel om te geven. Morgen is het vast beter (we zijn van plan heel vroeg op te staan).

Na een stop bij de grote winkel in Yosemite reden we naar ons hotel, Yosemite View Lodge. Dit ligt net buiten het park, dus heel gunstig.

Nadat we alles de grote kamer (twee verdiepingen en een keukentje) hadden binnengesjouwd, besloten we te gaan eten bij het restaurant.

We kregen een tafeltje vlak aan de rivier, echt een prachtige omgeving! Helaas was het eten maar matig en flink duur, maar ja, dat valt te verwachten op zo’n afgelegen plek.

Na het eten reden we naar een plek bij de rivier, waar we even onze voeten konden natmaken. Daar was een vader met zijn twee zonen aan het vissen. We konder er niet uit opmaken wat ze aan het vissen waren, want het leek alsof ze geen aas gebruikten. Het was een idyllisch plekje en we besloten ter plekke het park wat rustiger te bekijken en niet alles te willen zien (zo zullen we waarschijnlijk de Mariposa Grove van Giant Sequoia’s achterwege laten en in plaats daarvan de Tuolumne Grove bekijken, minder bekende bomen, maar dichterbij) .

Dit is wel het drukst bezochte National Park, wat wij bezocht hebben, de valley was vanmiddag heel erg druk!

Ik hoop morgenochtend de kinderen vroeg op te krijgen, zodat we zoveel mogelijk van de dag kunnen genieten!

Dag 5: Monterey Bay Aquarium en Big Sur

Nou vond ik meeuwen altijd leuke vogels, maar na vannacht kan ik ze niet meer uitstaan! Het is hier 's nachts flink koud (nou ja, zo'n 13 graden), dus er is geen air conditioning in dit hotel (het Portola Plaza hotel in Monterey). Om de kamer koel te krijgen (nogal wat met 5 mensen) lieten we de balkondeuren dus open. Dat hebben we geweten!! Luid gegil van meeuwen was de hele nacht ons deel, met zo af en toe een zeehond erdoorheen. Heel speciaal, dus, maar zo luid, dat ik er niet doorheen kon slapen.

Om 5 uur ging ook nog eens de mobiele telefoon, Rick nam hem op en het bleek, dat onze betaling nog niet was aangekomen. Grrr!!!

We sliepen dus maar "uit" tot 8 uur, want het voelde alsof ik nauwelijks een oog dicht had gedaan!

Om 8 uur kleedde ik me aan en besloot te gaan joggen. Er loopt een heel leuk fiets/wandelpad langs de kust hier en ik liep het naar het aquarium. Ik zag de winkeltjes aan Cannery Row, vroeger een plek waar alle sardines verwerkt werden (een groot deel van het tegenwoordige aquarium werd daar ook voor gebruikt).

Aan het strand lagen de zeehonden te rusten. Dat vond ik dus wel heel bijzonder: je loopt de strandjes op en een paar meter verderop ligt een zeehond je aan te kijken van "wat moet je?". De zeehonden hadden allerlei kleuren, van loodgrijs tot gespikkeld zwart met wit. En lui dat ze waren!

Als eerste stond vanochtend het aquarium op het programma. Ik had nog getwijfeld of we wel zouden gaan, want we hebben het fantastische Baltimore aquarium vlakbij thuis. Maar het was mistig en bewolkt en de weg naar Big Sur zou niet mooi geweest zijn, helemaal in de mist.

We hadden er helemaal geen spijt van! Dit Monterey Bay aquarium is zo leuk en mooi. Vooral de otters, het Kelp bos en de kwallen waren uniek om te zien! En dan natuurlijk de zeehonden net buiten het aquarium op de rotsen.

Na een uur of twee hadden we het aquarium gezien en aten we lunch bij het Fish Hopper restaurant, terwijl de kinderen over de rotsen net eronder naar de zeehonden klommen.

Dat laatste deden Rick en ik ook maar na het eten, want het was toch wel heel bijzonder zo dicht bij die dieren te kunnen komen!

Rond 1 uur was de mist zo opgetrokken, dat we de weg naar Big Sur aandurfden. En inderdaad hadden we enorm geluk. We zagen vergezichten in de zon, die in de zomer meestal in mist gehuld zijn.

Net voor we Highway One langs de kust namen, zag ik een bordje voor de Carmel Mission. Omdat het maar 1 mijl weg was, zijn Rick en ik er gaan kijken. Ik heb er een paar foto's genomen en we zijn er doorheen gelopen. Ik had graag meer tijd gehad, maar wist ook, dat Big Sur aardig wat tijd zou nemen met de verschillende stops. De Mission is zeer de moeite waard en wat leuk was voor de kinderen was het museumpje erbij, waar je ook kon zien hoe sober de kamers van de missionarissen waren ingericht.

Vervolgens stopten we bij Point Lobos State Park en zagen, na een korte wandeling in de ijzige wind, tientallen zeeleeuwen en zeehonden beneden ons op de rotsen.

Eventjes later, in datzelfde park, zagen we een zee otter heerlijk rondzwemmen en eten vlakbij ons in een baaitje. Mijn dag kon niet meer stuk! Dat zijn zulke schattige diertjes!

Verder op onze weg stopten we om foto's te maken van de onvoorstelbaar mooie vergezichten van de Big Sur kustlijn. Met de gele veldbloemen op de voorgrond heb ik daar hopelijk een paar prachtige foto's van.

Net voorbij Big Sur stopten we in het Pfeiffer State Park om daar naar de waterval te wandelen. Die was erg de moeite waard en de grote redwoods in dat bos maakten de wandeling des te mooier.

Als laatste stop hadden we Pfeiffer Beach. Daar zagen we een natuurlijke boog in de rotsen en keken we naar de surfers, die golf na golf trotseerden.

Helaas was het toen alweer te laat om verder te gaan, want de Big Sur kust heeft nog zoveel meer te bieden!

Op de terugweg zag ik een walvis niet zo ver weg, maar toen we terug keerden zwom hij weg, dus zagen de anderen alleen zijn steeds kleiner wordende waterspuiten.

Na nog even door Carmel by the Sea te zijn gereden, wat een schattig plaatsje is met bijna sprookjesachtige huizen en allerlei leuke winkeltjes, waren we rond 18 uur weer bij het hotel terug.

Vanavond aten we bij Bubba Gump, een restaurant gebaseerd op de film "Forrest Gump" met Tom Hanks. Het eten was lekker, iets te veel gefrituurd voor mijn smaak.

Morgen wordt het weer inpakken en op weg naar Yosemite.

Dag 4: Rit van San Francisco naar Monterey

Gisteravond vonden we een prima plek om het vuurwerk te bekijken (hoewel flink koud, de sweater verkopers hadden een goede aan ons!): het balkon van het restaurant Castagnola's, waar we ook ons avondeten aten. Hiervoor moesten we per persoon $5 betalen, maar dat was het zeker waard. Helaas was de mist tegen de tijd dat het vuurwerk begon binnen gerold en zagen we een groot deel alleen als oplichtende wolken. Toch was het een bijzondere ervaring!

Om half acht vanochtend stonden we op om in te pakken en ons klaar te maken om naar Monterey te rijden. We aten eerst een lekker ontbijtje bij een Iers restaurant en reden daarna richting highway 1.

In San Francisco was dat nog een en al stoplicht, maar al gauw veranderde dat in prachtige vergezichten met hoge kliffen en mistige vergezichten.

Onze eerste stop was bij de Pigeon Point vuurtoren, de op een na hoogste in de VS. Het is een heel fotogenieke vuurtoren, maar helaas besloten mijn camera batterijen het precies dan te begeven. Gelukkig had Rick zijn auto-electriciteitsconnectie mee, dus kon ik hem al rijdend verder opladen.

Gelukkig maar, want de volgende stop was Ano Nuevo State Park, waar we iets meer dan 2 kilometer liepen naar het strand, waar de elephant seals (olifant zeehonden?) lagen te zonnen en met elkaar in het water speelden. Dit was werkelijk een heel bijzondere ervaring! De dieren waren zo dichtbij en helemaal in hun natuurijke omgeving. Mooie dieren zijn het niet, met hun dikke neuzen, maar wel erg interessant.

Aan de overkant, op een rots, kon je de zeeleeuwen en zeehonden horen. Ik vind het zo ontzettend bijzonder! Ik zou er dagen door kunnen brengen. Misschien ben ik mijn roeping misgelopen, marine bioloog lijkt me best wat.

Op de terugweg zagen we een prachtig zwaluwennestje, met vijf baby vogeltjes en een moeder, die af en aan vloog met voedsel. Een heel mooi gezicht!

Na deze 5 kilometer wandeling hadden we flinke honger, dus we reden naar Santa Cruz om een restaurant op te zoeken. Santa Cruz is een redelijk grote plaats met een heel gezellig centrum. We vonden er het 99 Bottles restaurant, waar we lekker burgers aten om half drie!

Hierna reden we verder naar het zuiden richting Monterey. Onderweg zagen we velden met gewassen en na een tijdje vonden we uit, dat dat artichokken waren. Overal waren standjes met verse artichokken, aardbeien en kersen. Het was dat we op doorreis waren, anders hadden we er zeker een stel gekocht!

Dichter bij Monterey werd Saskia moe en wilde slapen. Rick en ik besloten, dat het een goed idee zou zijn om de 17 Mile Drive vandaag te rijden. Op deze "drive", die $8,25 aan tol kost, zie je onder anderen de befaamde Pebble Beach golf club en de "Lone Cypress". Bij de laatste stopten we voor langere tijd. Niet vanwege de boom, die leuk was, maar niet spectaculair. Maar vanwege de lieve kleine eekhoorntjes, die uit de handen van de kinderen kwamen eten en die zich zelfs lieten aaien. En vanwege de witte pluimen van de walvissen, die uitademden in de verte. Dat laatste fascineerde me! Je kon precies zien waar de groepen walvissen zich bevonden, helaas te ver weg om de lichamen te zien. Maar hun waterspuiten waren heel zichtbaar van verre.

Na een half uur daar moesten we de kinderen letterlijk wegtrekken van de eekhoorntjes. We zetten onze weg voort naar Pacific Grove en stopten bij een strandje waar we zeker 3 zeehonden zagen zwemmen. Oh, wat vind ik dit prachtig! Rick zegt dat ik een "kid in the candystore" ben. Maar het is ook zo bijzonder om zomaar zeehonden en zeeleeuwen in het wild te zien zwemmen!

Eenmaal in Pacific Grove genoten we van de vergezichten en de Victoriaanse huisjes. Een ervan, de 7 Gables Inn is erg bekend en die moest ik natuurlijk fotograferen.

Het grappige was, dat die hele rit via 17 mile drive in de mist plaatsvond, maar zodra we Monterey binnenreden was het zonnig!

We hadden het hotel al gauw gevonden en kregen een heel mooie kamer met uitzicht op de baai toegewezen.

Na wat rusten op de kamer besloten we bij Domenico's wat te gaan eten. Daar troffen we een Spaanse ober, die erg geinteresseerd was in onze taal en ons ook nog wat (meer) Spaans leerde. We aten de locale "calamari" (kleine inktvis) en zagen een zeehond in de haven zwemmen.

Morgen gaan we de omgeving hier verkennen.

Dag 3: San Francisco en omgeving

Oh, mijn gezinnetje was vanochtend helemaal niet blij met mij, toen ik om 10 over zeven als wekker fungeerde! Katja wilde niet mee, maar de anderen sprongen toch maar uit bed met een ritje op de cablecar in het vooruitzicht.

We waren, met een andere familie met 2 kinderen, de enigen, die zo vroeg in het trammetje de heuvel op wilden. We konden dus kiezen waar te zitten en kozen natuurlijk een van de bankjes aan de buitenkant.

Het was een heel leuke ervaring en ik vond het bijzonder hoe de tram met een paar stangen wordt "bestuurd". De kabel moet flink sterk zijn, want de heuvels zijn echt gigantisch steil en als zo'n cablecar vol zit zal hij tonnen wegen!

Bovenaan de heuvel stapten we uit, hopend een andere tram naar beneden te nemen. Maar die was in geen velden of wegen te bekennen, dus liepen we maar naar beneden.

Bij Lombard Street konden we het niet laten dat hele bochtige deel naar beneden te rennen. Kai en Saskia vonden het praohtig! Kai heeft alle heuvels daarna maar gerend, ik hield mijn hart vast, want hij kreeg me toch een snelheid!

We hadden nu de smaak te pakken en wilden de auto halen om Lombard Street ook te rijden. Na Katja opgehaald te hebben, die dat ook niet wilde missen, reden we op ons gemak het speldenbochten straatje naar beneden. Er was niemand voor ons, terwijl er gistermiddag een rij van zeker een uur stond! Dat is toch zonde van de wachttijd voor zo'n klein stukje weg.

Al om kwart voor negen zaten we achter een heerlijk ontbijt bij het Buena Vista restaurant. Twee van de dingen, die we vandaag wilden doen, waren al gedaan en lekker rustig, niet in volle drukte. Ik ben blij, dat ik een ochtendmens ben!

Na het eten gingen we weer richting Muir Woods in de hoop dat het nu minder druk zou zijn, zodat we tenminste niet al te ver zouden hoeven parkeren.

We kwamen er rond 10 uur aan en toen al was de hoofdparkeerplaats vol! Gelukkig is er nog een grote parkeerplaats vlak naast, waar we een plek vonden.

De entree voor het park is $3 per persoon, maar wij hebben een National Parks pas, dus moesten alleen zeggen met zijn hoevelen we waren.

Al meteen zie je de gigantische redwoods, die het park zo speciaal maken. De kinderen zagen het voor het eerst en waren helemaal onder de indruk.

We liepen een stukje van de houten planken route, maar gingen daarna de heuvel op. De kinderen genoten en verstopten zich constant in of achter de enorme bomen om ons te laten "schrikken". Ik heb ze zelden zo enthousiast over een wandeling gezien!

De natuur is er dan ook werkelijk adembenemend, heel groen, met die grote roodkleurige boomstammen er tussenin. Kai heeft zaadjes gekocht om een Sequoia (iets anders, maar wel familie van de redwood) in onze tuin te laten groeien, we zullen zien of het lukt.

Al met al waren we bijna 2 uur in het park. Toen we om 12 uur weggingen was het alweer helemaal volgelopen en zagen we dat er nu al een paar mijl verderop geparkeerd moest worden geparkeerd.

Op de terugweg stopten we bij Muir Beach. Katja en ik vonden het niet erg de moeite waard, veel te koud en winderig en bewolkt. Maar Kai, Saskia en Rick vermaakten zich met de stenen, die er lagen, op elkaar te gooien en zo in stukjes te breken om er prehistorische bijltjes van te maken. Je moet er maar opkomen...

Aan het begin van de weg erheen lag een leuke inn, de Pelican Inn, die een Britse pub bleek te zijn. Hier aten we lekker "Pub Grub": bangers and mash, fish and chips en ik een bord met verschillende kazen en crackers. Daarbij dronk ik een heerlijk glas shandy.

De rest van de middag hebben we in het hotel wat gerust en nu gaan we op zoek naar een restaurant. Vanavond gaan we het vuurwerk van 4 juli vlakbij het water bekijken. Hopelijk vinden we een plekje waar we het over de hoofden nog kunnen zien!

Dag 2: San Francisco en omgeving

Om 6 uur vanochtend was ik klaarwakker. Jet lag, dus. Na nog wat doezelen was ik zo wakker, dat ik besloot mijn ervaringen van gisteren online te zetten. Daarna heb ik gauw mijn sportkleding aangetrokken en ben naar buiten gegaan voor een lange wandeling. Het was kwart voor acht en ik was, met uitzondering van wat andere joggers, de enige op straat.

Het was werkelijk een bijzondere ervaring. De stad was nog helemaal in de ochtendmist, die hier zo gewoon is, gehuld. Ik begon met naar boven te lopen op de ontzettend steile heuvel van Hyde Street. Via deze straat gaat ook een van de beroemde Cablecars omhoog. Zo vroeg in de ochtend was er bijna niemand, dus ik hoop morgenochtend vroeg de kinderen op tijd wakker te maken om erop te gaan.

Ik liep tot Lombard Street, mijn hart racete tegen de tijd dat ik daar aankwam, de heuvels zijn ontzettend steil! Lombard Street is "the crookedest street", een heel klein gedeelte van deze lange weg is vol met haarspeldbochten vlak na elkaar. De straat is er beroemd om. Ik liep het naar beneden en weer was er bijna niemand.

Deze ervaring moest ik gewoon met iemand delen en dus belde ik Christine op mijn mobiele telefoon. Onderweg zag ik een pastel kleurig, heel leuk uitziend huis (helemaal pastel gekleurd, groen, geel en roze) te koop, twee apartementen bij elkaar. We fantaseerden, dat onze beide families die zouden kopen (ha ha, een paar miljoen per apartement toch zeker). Het is hier namelijk zo uniek!

Na een lange wandeling besloot ik Rick te verrassen door een Starbucks koffie te gaan halen voor ons beiden. Terwijl ik daarheen liep, zag ik tot mijn verbazing Rick daar op mij aflopen. Bleek, dat hij ook allang wakker was en bij Starbucks (zij hebben wireless internet) zijn email was gaan lezen. Hij bracht mij intussen een tall skim latte. Hoe is dat voor gesynchroniseerde breinen?

Nadat we iedereen schoon en wel hadden gingen we op zoek naar een restaurant om te ontbijten. Het was inmiddels als 9:15 en om 10:45 hadden we tickets voor de veerboot naar Alcatraz.

We besloten een restaurant dichtbij pier 41 te zoeken, vanwaar de boot zou vertrekken. We vonden plaats in een restaurant aan Pier 39 met uitzicht op de zeehonden en zeeleeuwen daar. Het was een lekker ontbijtje, stevig genoeg voor de straffe wind, die we op Alcatraz eiland zouden ervaren.

De boot naar Alcatraz doet er minder dan 15 minuten over en we zaten vooraan, dus zagen het eiland goed naderen. Bij aankomst kregen we een introductie te horen van een stagiaire en daarna mochten we zelf onze gang gaan. Op de boot had ik twee families Nederlands horen spreken, maar volgens mij begrepen ze ons niet erg, de ene keer iets Nederlands achtigs en de andere keer Engels. Bovendien merk ik vaak, dat Nederlanders in de VS er helemaal niet happig op zijn andere Nederlanders te ontmoeten.

Wij besloten na het introductie praatje eerst de film over Alcatraz te gaan bekijken. Hiervan zagen we het laatste gedeelte, voornamelijk over de bezetting door de Indianen laat in de jaren zestig. De film was van erbarmelijke kwaliteit en we vonden wat we zagen voldoende.

Hierna liepen we naar boven naar het gevangenengebouw. Daar kregen we de audiotour, waar we van tevoren voor betaald hadden. Deze was het geld dubbel en dwars waard. Met alle geluiden en de stemmen van vroegere gevangenen en bewakers kreeg je een heel goed idee van hoe het leven daar was. Saskia vond het al gauw te eng (er was niets "engs", maar in de eetkamer had een gevangene een andere vermoord met een mes en dat was het voor haar, ze luisterde niet meer mee).

Toen de rondleiding over was liepen we nog rond het eiland, door de tuinen. Daar zie je de ruines van de andere gebouwen, het was echt een dorpje daar op dat eiland, ook van bewaarders en hun families. Nu nesten er hele kolonies van vogels. "Alcatraz" betekent ook "pelicaan" in het Spaans, een naam gegeven omdat er zoveel vogels op het eiland wonen.

Om kwart voor een namen we de boot terug, we haalden hem maar op het nippertje. Je hebt dus echt wel 2 uur nodig om het eiland te verkennen.

Eenmaal terug op vasteland liepen we naar het hotel om de auto te halen. We hadden besloten om de Golden Gate Bridge over te steken en dan in Sausalito wat te eten.

De brug was nog vrijwel geheel in de mist en we realiseerden ons wat een geluk we gisteren hadden, want hij kwam vandaag de hele dag de wolken niet uit!

Net over de brug namen we de afslag naar Sausalito, een slaperige plaatsje met allerlei huizen aan het water en overal zeilbootjes. Daar aten we lunch bij een restaurantje aan een haven, gerund door indianen. Het eten was lekker en de bediening snel.

Al gauw waren we weer op highway 101, naar we dachten op weg naar Muir Woods. Maar we misten de afslag en reden een stuk te ver. Net op tijd om een verkeersopstopping verderop te vermijden bemerkten we de fout en keerden terug.

De weg naar Muir Woods, US 1, is op die plek een bochtige, heuvelachtige weg met prachtige uitzichten. Flarden mist dwarrelden om ons heen, het gaf het geheel een sprookjesachtige sfeer.

Toen we eindelijk bij Muir Woods aankwamen bleek het daar zo druk, dat er geen parkeerplaats te vinden was, tenzij je gevaarlijk langs een heel smalle weg parkeerde. Waarschuwing dus: ga 's ochtends! Later in de middag is het een ramp.

We keerden terug in de hoop, dat het morgenochtend beter zal zijn. Op de terugweg zagen we op de heuvel tegenover ons een eland lopen, wat een gezicht, zo opeens!

Via de Golden Gate keerden we terug naar San Francisco met het idee, dat nu wel die heel bochtige weg van Lombard Street zouden kunnen nemen. Maar daar stond me toch een file! Ik vertelde Rick, dat ik er vanochtend vrijwel niemand had gezien en we besloten dat dan ook maar morgenochtend te proberen.

Katja is een grote fan van het football team de Oakland Raiders en zij wilde per se kunnen zeggen, dat ze in Oakland was geweest. Wij vonden het wel leuk om de enorme Bay Bridge eens te rijden en op die manier geraakten we in Oakland, wat op zichzelf een grote stad is.

De Bay Bridge is ook zeker een ervaring om te rijden, we hadden dat tijdens voorafgaande bezoeken niet gedaan, dus nu kunnen we dat van het lijstje "te doen" schrappen.

Onderweg kwamen we langs de poort van Chinatown, maar ik denk, dat dat alles is wat we dit keer van Chinatown zullen zien. Rick is niet dol op Chinees voedsel en de kinderen ook helaas niet.

Het was duidelijk het weekend van 4 juli, overal zwaar verkeer en erg druk. Het nam nogal wat tijd om terug bij het hotel te komen.

Daar kozen we Alioto's als restaurant om te gaan dineren. Ze hadden er heerlijke visgerechten en leuk uitzicht op Fisherman's Wharf. De mist was intussen terug en van een zonsondergang was geen sprake, het was te bewolkt. De mist is heel vreemd, hij komt werkelijk van het ene op het andere moment opzetten en dan zit alles in de wolken. Een heel bijzonder gezicht!

Dag 1: Onze reis naar San Francisco, Monterey, Yosemite en omgeving

Nadat Lauren ons had afgezet op Dulles en we de koffers hadden ingecheckt (heel snel en efficient bij United Premier, want Rick heeft zoveel met ze gevlogen, dat hij die status heeft verkregen dit jaar) zagen we een ellenlange rij voor de security check! We verwachtten echt zeker een uur daarvoor te zullen moeten wachten, maar gelukkig was alles zo goed geregeld, dat we er binnen het half uur doorheen waren!

De vlucht naar San Francisco in een verlengde Boeing 757 van United Airlines verliep heel voorspoedig. Rick, Saskia en ik zaten in Economy Plus en hadden dus extra beenruimte. Kai en Katja zaten 3 rijen achter ons, omdat de emergency exit rijen achter ons waren. Gelukkig zijn ze nu oud genoeg om alleen te zitten.

De bediening was ontzettend vriendelijk. Het eten (pasta of teriyaki kip, die om 10:30 werd geserveerd!) vonden we als gewoonlijk zeer matig tot slecht, maar de kinderen vonden het tenminste lekker, dus die leden geen honger. Verder kwamen ze gedurende de 5,5 uur durende vlucht meerdere malen met de drankjes rond, wat ik echt goed vond. Dit was een van de betere ervaringen met United, het hangt er altijd maar net van af.

Om 12:30 uur San Francisco tijd landden we en begaven ons naar Hertz om onze Ford Freestar minivan met Neverlost systeem op te halen. Om bij de autoverhuurbedrijven te komen moet je in San Francisco een trein nemen. Makkelijker met al die baggage, dan de busjes op andere vliegvelden!

Het was even wachten op de van, want die bleek nog niet schoon te zijn gemaakt. We zagen meteen, dat de Freestar veel meer bergruimte heeft dan onze Windstar, het oude model. Ik kan nu dus niet wachten tot het tijd is de onze weer in te ruilen, want dat is iets wat iedere keer weer een probleem is met ons: al die baggage!

Op weg naar het hotel stopten we voor lunch bij het Delancey Street Restaurant aan het Embarcadero. Daar hadden ze een heel lekker menu en deed ik me te goed aan crabcakes met mango salsa.

Intussen was het al laat genoeg om in te checken en reden we naar het Courtyard by Marriott Fisherman's Wharf. Ik had dit hotel gekozen, omdat ze maar $10 per dag voor de parking vragen, terwijl andere hotels daar soms zelfs $40 voor vragen in San Francisco! Ook hebben ze fijne grote kamers en kan de ligging niet beter!

Na wat opfrissen op de kamer besloten we op verkenningstocht te gaan. Ik had gelezen, de Fort Point een mooie plek is om de Golden Gate Bridge van te fotograferen, dus maakten we dat onze eerste stop. Inderdaad hadden we er prachtig uitzicht, ook op Alcatraz eiland en de stad.

Na een half uurtje rondlopen reden we door op zoek naar de Seal Rocks, waar je vaak zeehonden en zeeleeuwen kan zien zonnen. Door de mooiste buurten kwamen we, regelmatig viel onze mond open van de bijzondere architectuur! Helaas vielen de rotsen tegen, we zagen er alleen honderden meeuwen op zitten, maar geen zeehond of -leeuw te bekennen. Wel hebben we een tijdje staan kijken naar de surfers in en op de golven. Vooral Katja had dat nog uren kunnen doen!

Op de terugweg reden we richting Twin Peaks, alweer door hele mooie en originele buurten. Van de Twin Peaks heb je prachtig uitzicht over de hele stad. De mistwolken vlogen net boven ons over, dat maakte het geheel een beetje mysterieus.

Eenmaal weer afgedaald de stad in kwamen we in de homo buurt terecht. San Francisco is natuurlijk bekend om zijn grote homoseksuele bevolking, maar dat er ook echt een hele buurt naar ingericht was wist ik niet. Hij is te herkennen door de regenboog vlaggen en regenbogen op de lantaarnpalen geschilderd. Overal hingen reclame affiches, die duidelijk waren afgestemd op de homoseksuele man en er liepen een heel stel stelletjes op straat. Het is misschien vreemd, dat ik er zo over schrijf, alsof het een toeristisch attraktie is, maar wij hadden nog nooit zoiets gezien.

Voor het avondeten zijn we na het parkeren van de auto naar Pier 39 aan Fisherman's Wharf gelopen. Daar zagen we het zeehonden en zeeleeuwen "ziekenhuis", waar gewonde dieren worden opgevangen. We aten bij Neptune's, een lekker visrestaurant met mooi uitzicht op het water en Alcatraz.

Na het eten liepen we nog even naar een juwelenwinkeltje met heel originele dingen ontworpen door Harry Mason. Daar zochten Katja, Saskia en ik ieder een paar oorbellen uit.

Inmiddels was het voor ons gevoel middernacht en vielen we om van vermoeidheid. Dus gauw naar bed! En nu merk ik mijn jet lag, want ik ben om 7 uur klaarwakker!